خیلی وقتا بدون اینکه متوجه بشی از مسیر اصلی گم میشی، مسیر منحرف حرکت میکنی بدون اینکه بدونی کجا میری همینجوری به حرکت در میای ولی مشکل اینجاست که نمیخای قبول کنی که شاید مسیر رو اشتباهی رفتی، نمیخای پشت سرتو نگاه کنی و فکر کنی شاید مسیر اشتباهه
و اینجاست که کله شقی و سماجت کار بزرگی دستت میده ، تو قبول نمیکنی و میخای تا اخرش بری و ببینی که بابا اخرش بزار بببینم چیه
و میری و میری و میری وبالاخره تو تاریکی گم میشی و بالاخره وقتی قبول میکنی که اشتباه رفتی که کار از کار گذشته و محکم پرت شدی تو دره
خودتی و خودت... چند سال از بهترین لحظه های زندیگتو هدر دادی در صورتیکه میتونستی تو اون سال ها به اوج برسی، به هدف های اصلیت که تو شروع مسیر بهشون فکر میکردی...
اما وقتی تو اوج درد و پشیمونی هستی به این فکر میکنی که چی تو رو به این نقطه رسوند؟ نا آگاهی؟ نادونی؟ بی تجربگی؟ شرایط؟ تلاش نکردن؟ لجبازی؟ غرور، و شاید دور شدن از من حقیقی خودت؟
همیشه میگن فرصت هست برای بلند شدن دوباره ولی هیچوقت نمیگن تو بلند شدن و از صفر شروع کردن سختی ها بیشتره، ترسها بیشتره، ناامیدی بیشتره و تو باید این دفعه انرژی بیشتری بزاری
اره سخته ولی ممکنه، همیشه یه جمله تو ذهنم برق میزنه که ماآدمیم، ماشین نیستیم که طبق برنامه ای که بهمون دادن حرکت کنیم. اینجاست که خدا ما رو با همه چیزهایی که افریده تفاوت داده و اونم امید به شروع دوبارهست...
خدایا برای مدتی شاید کوتاه شایدم طولانی من معنای حقیقی زندگی رو از دست داده بودم، فراموش کرده بودم برای چی بیدار میشم برای چی نفس میکشم و برای چی خلق شدم، شده بودم یه ادم برنامه ریزی شده که این مقدار درس بخونه، این مقدار پروژه انجام بده، حالا این هنر رو یاد بگیره که مثلا تو مقایسه با ادم های مختلف این امتیازها رو داشته باشه، تو رقابت از کسی کم نیاره و... اما خدایا دیگه نمیخام اینطور باشم... دیگه دوست ندارم معنای وجودمو اینجوری نابود کنم و با روزمرگی وجود انسانیتمو فراموش کنم
مقاله، کتاب، کار، تدریس، پول و شغل و ... همش خوبه ولی همشو وقتی میخام که تو مسیری که تو تعیین کردی باشه،برای خودت و همراه خودت...
تو این زندگی بین ادمهای مختلف که نمیدونم اینهمه به جون هم افتادن برای چیه، اینهمه حرص و وولع، اینهمه زجر دادن همدیگه و بازی های مسخره ای که برای همدیگه درست میکنن به خودت پناه میارم و ازت زندگی درست تو مسیر درست میخام
